Liesbeth Lycklama

door Sylvia Buis

“Wat moet zo’n vrouwtje in het ziekenhuis? Je man heeft toch een goede baan?” kreeg mevrouw Liesbeth Lycklama te horen van de ziekenhuisdirecteur toen ze na haar huwelijk als kinderarts aan de slag wilde. “Maar ik wilde werken, alleen het huishouden doen vond ik niet leuk. Ik wilde wat meer, ik was tenslotte kinderarts.” Nu, 91 jaar, vertelt ze over haar leven, haar keuzes en haar levenslessen.

Kindergeneeskunde
Mevrouw Lycklama groeide op als oudste in een gezin van zes, met ouders die haar stimuleerden om te leren. Doordat ze als kind vaak in het ziekenhuis kwam – vanwege haar moeder die vaak ziek was en andere zieke familieleden - raakte ze onder de indruk van de sacrale sfeer van marmeren gangen en bemoederende nonnen. “Daar wilde ik ook werken”. Als een van de weinige vrouwelijke geneeskunde studenten begon ze in 1945 in Leiden. “Het studeren ging niet zo makkelijk waarop mijn vader zei: “dan word je maar verpleegkundige”, maar mijn moeder zei :“Je kunt het”. Ik wilde doorgaan want ik vond geneeskunde een leuk vak, vooral het contact met patiënten. Op advies van mijn repetitor ben ik naar Amsterdam gegaan waar het wel goed ging. Waarom ik voor kindergeneeskunde heb gekozen weet ik niet meer, dat deed je gewoon als vrouw.”

Ze werkte in verschillende ziekenhuizen en trouwde op haar 35e met haar verloofde, een rechter, en verhuisde naar Den Haag. “Veel van mijn studiegenoten zijn na de opleiding gestopt met werken, maar dat wilde ik niet, dat heb ik met mijn man afgesproken. Net als veel vrouwelijke artsen deed ze consultatiebureaus. Ook raakte ze betrokken bij Medisch opvoedkundige bureaus. Lycklama: “Vaak ging het over kinderen met buikpijn, soms als uiting van gezinsproblematiek. Maar hoe dat zat, ik kon het niet te pakken krijgen. In die tijd kwam de psychologische benadering opzetten. Daar had ik niets over geleerd, behalve van de hoofdzuster van de kinderafdeling die me leerde over het belang van affectie. We zijn met een paar CB-artsen naar een cursus ‘Psychose ontwikkeling’ van Prof. Vuyk in Amsterdam gegaan. ’s Avonds. Protest van thuis.”