Gülsah Keskin-Can
"Ik ben geneeskunde gaan studeren om van de wereld een beter plek te maken"
Allereerst wil ik de redactie van de Nieuwsbrief van de Vereniging van Nederlandse Vrouwelijke Artsen hartelijk bedanken voor deze uitnodiging om in de rubriek van rolmodel te schrijven. Hoewel ik “rolmodel” een groot woord vind, ben ik zeer vereerd een bijdrage te leveren aan onze mooie vereniging. Ik heb twee jaar terug kennis gemaakt met de VNVA. Het was een ware eyeopener om zoveel gemotiveerde en gepassioneerde vrouwen bij elkaar te zien. Ik voelde me gewaardeerd en mijn mening werd serieus genomen. Een van de onderwerpen waar ik bij betrokken ben geweest is carrièreplanning. In mijn verhaal wil ik het hebben over een van de factoren die in weg kunnen zitten bij het maken van carrière. Het is mijn observatie dat de huidige generatie studenten geneeskunde of beginnende artsen vaak hiermee te maken hebben. Ik noem het angst.
Angst wordt gedefinieerd als “gevoel van beklemming, vrees, onveiligheid of onzekerheid” (www.vandale.nl). Het was een gevoel die ik vroeger niet goed kende. Ik ben geneeskunde gaan studeren om van de wereld een beter plek te maken en te zorgen voor de zwakken. Mede daarom heb ik tijdens mijn studie allerlei activiteiten ontplooid als lid van de “International Federation of Medical Students’ Associations” (IFMSA). Pas tijdens mijn coschappen maakte ik kennis met onzekerheid. Ik had het gevoel dat er van mij werd geacht meteen een keuze te maken voor een richting en daar helemaal voor te gaan. Echter vond ik bijna alle specialismen interessant en elk coschap bracht mij aan de twijfel. Dit heeft er toe geleid dat ik twee keer mijn keuze voor de oudste coschappen heb veranderd. Met name omdat het verkrijgen van een felbegeerde ANIOS plek toch voor een deel van je keuze voor een bepaalde coschap afhangt. Na mijn afstuderen heb ik een tijd met de angst rondgelopen dat ik niet de juiste keuze had gemaakt. Dat heeft mij onnodig tegengehouden in meteen solliciteren naar een arts-assistenten plek. Maar er was geen goed of fout. “Success is a journey not destination.”
Ook het kiezen voor een wetenschappelijk stage heeft mij aan twijfelen gebracht. Het is een kans om ergens binnen een team te komen, wat je kansen voor opleidingsplek kan vergroten. Een aardige arts besloot mij een keer te begeleiden. Zijn boodschap was dat ik artikelen moest publiceren, het liefst op een afdeling helemaal in Nieuw-Zeeland. Als ik geluk had vond ik het ook nog een leuk onderzoek. Uiteindelijk heb ik het geweigerd, omdat ik vond dat ik niet voldoende was gemotiveerd voor dat onderzoek. Een slimme keuze? Dat weet ik niet. Is onze loopbaan niet een zoektocht naar mogelijkheden en daarin een verstandige keuze te maken die je verder zal brengen? Willen basisartsen daarom niet kiezen voor een opleiding waar genoeg opleidingsplekken zijn, ruimte is om parttime werken voor je gezin en genoeg banen zijn als klaar bent? In de afgelopen maanden als arts ben ik de confrontatie aangegaan met mijn angsten. Ik heb ontdekt dat mijn grootste drijfveer mijn passie is. Wat ik wil bereiken is niet makkelijk, maar ik laat me niet leiden door mijn angsten. Heb doorzettingsvermogen en een sterke wil. Vergeet niet: “The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can’t achieve it.’’ (Jordan Belfort).