Ineke Klinge
PhD, Chair H2020 Advisory Group on Gender
Ik heb bepaald geen standaard wetenschappelijke loopbaan (wat is dat eigenlijk?) gehad, maar heb uiteindelijk kunnen doen wat ik belangrijk vind. Ik heb in alle vrijheid mijn wetenschappelijke interesse kunnen volgen en al pionierend bereikt dat het nieuwe vakgebied van Gender Medicine een groot draagvlak en aanzien heeft verworven in Europa. En nu ook in Nederland, getuige het door VWS gefinancierde onderzoeksprogramma Gender & Gezondheid ondergebracht bij ZonMw.
Ik heb aan de VU in Amsterdam biologie gestudeerd met een specialisatie avant-la-lettre, in de biomedische richting. Direct daarna volgde een KWF fellowship aan het Nederlands Kanker Instituut: mijn onderzoek daar was gericht op de immuunrespons van melanoom patiënten. Een verdere loopbaan in het kankeronderzoek is er niet van gekomen, want privé omstandigheden dwongen mij betaald werk op te geven. Echter na een kleine 10 jaar was daar opeens het nieuwe verschijnsel van ‘vrouwenstudies’ en de Universiteit Utrecht wilde investeren in ‘vrouwenstudies biologie’ en had daar geld voor over. En daar greep ik de kans om mijn interesse in de vrouwenbeweging te combineren met mijn wetenschappelijke vorming. Dat was 10 jaar eerder niet mogelijk geweest! Het heeft geresulteerd in een proefschrift over osteoporose bij vrouwen, vanuit een gender perspectief. Dat had ik onder de knie gekregen door de intensieve samenwerking met en training in gender theorieën in een multidisciplinaire ‘promovenda club’ o.l.v. Rosi Braidotti. Het geld voor dit traject van 8 jaar had ik zelf bijeengescharreld.
Een proefschrift is de absolute voorwaarde voor een vaste baan aan de Universiteit hetgeen ik ambieerde. Dat werd Maastricht, de enige plek in Nederland die een dergelijke functie (UD Gender & Gezondheidswetenschappen) in de aanbieding had. 49 jaar was ik toen.
Daar kreeg ik de kans mijn eigen onderzoekslijn te ontwikkelen, naast het geven van onderwijs. Inmiddels was het de tijd dat je voor je eigen onderzoek externe gelden moest zien te verwerven en het eerste schot (op EU subsidies) was meteen in de roos. Aangevraagd samen met het Centrum voor Gender & Diversiteit van Maastricht werd het mijn eerste project naar de integratie van sekse en gender in de Europese kaderprogramma’s die door DG Research worden gefinancierd. Een daaropvolgende reeks van EU projecten heeft mij tot op heden veel gebracht: internationale erkenning en samenwerking met collega’s in Europa, de VS en Canada, met daarbij behorende keynotes op congressen, allerlei bestuursfuncties op het gebied van women’s health of gender medicine, visiting professorships aan de Universiteit van Göttingen en aan het Institute for Gender in Medicine (GiM), Charité Universitätsmedizin te Berlijn, naast invloedrijke publicaties en websites. Mijn huidige functie is die van voorzitter van de Advisory Group for Gender in H2020 bij de Europese Commissie.
Absoluut geen lineaire loopbaan dus. Ik ben van alles tegengekomen, een ‘gat’ van 10 jaar, een nieuwe discipline, de ontwikkeling van een nieuw onderzoeksveld en altijd pionierend en nooit ‘mainstream’. Ik denk achteraf dat die uitdagingen de reden zijn dat ik er zo van heb kunnen genieten onderzoeker te zijn. Niets in het leven is voorspelbaar maar als je antennes uitstaan en je kansen ziet om te grijpen, dan kan je heel veel bereiken.
In 2014 bereikte ik de officiële pensioenleeftijd zonder enige plannen voor ‘erna’; ook daarvoor bestaat geen recept en ik besloot het maar te laten gebeuren. Als je het mijn man vraagt is er helemaal niets veranderd, het werk gaat onverminderd door, hoogstens zijn de prioriteiten privé-werk iets verlegd (er zijn ook vier schatten van kleindochters bij gekomen). Maar omdat het werk voor Gender Medicine nog niet af is en er nog zoveel kennis is over te dragen blijf ik onveranderd gemotiveerd voor dit vak.
