Omaima Tahir

MD-PhD traject Kindergeneeskunde en Immunogenetica VUmc

‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’, antwoordde ik met trillende stem. Na een persoonlijke toespraak van de voorzitter en alle felicitaties komt het besef.. IK BEN EINDELIJK ARTS!

Mijn naam is Omaima El Tahir, 25 jaar. Het klinkt misschien cliché maar als vijfjarig meisje wist ik al dat ik dokter wilde worden. Vastberaden, intrinsiek gemotiveerd begon ik vol passie aan mijn reis met specialisatie tot kinderarts als bestemming. Het afleggen van de eed is een grote tussenstop maar ik ben er dus nog niet. Het verwezenlijken van dit deel van de reis was niet vanzelfsprekend.

Na mijn eindexamen VWO werd ik tot mijn grote teleurstelling uitgeloot en begon ik met wat tegenzin aan Biomedische Wetenschappen. Achteraf gezien is dat een van de beste dingen die mij is overkomen. Ik kon letterlijk een jaar inkomen en ervaren wat studeren is. Ik kon mijn geluk niet op toen ik op 15 juli 2010 een envelop kreeg met het verblijde bericht dat ik was ingeloot! Ik besloot toen ook mijn Bachelor Biomedische Wetenschappen naast Geneeskunde af te ronden.

Tijdens mijn studie had ik ook behoefte aan ontwikkeling op persoonlijk vlak. Daartoe heb ik verschillende bestuursfuncties bekleed. Ook heb ik veel ervaring opgedaan met lesgeven. Door les te geven beteken je niet alleen wat voor anderen maar leer je jezelf ook kennen omdat de groep een spiegel is van jezelf.

Gedurende mijn coschappen kreeg ik er een uitdaging bij, na mijn wetenschappelijke stage kreeg ik een promotieplek aangeboden. Ik greep deze kans met beide handen aan! Ik krijg energie van alle dingen die ik doe vanwege mijn passie. Toch kom ik mezelf regelmatig tegen, niet alleen vanwege het feit dat ik meestal doodmoe ben omdat ik geen nee kan zeggen en zo teveel hooi op mijn vork neem. Maar ook omdat ik gezegend ben met een flinke dosis perfectionisme.

Reflectie en geloof zijn hierin essentieel en helend voor mij. Door elke dag te reflecteren leer ik omgaan met mijn perfectionisme, durf ik mezelf kwetsbaar op te stellen en kan ik steeds beter mijn grenzen aangeven. Ik heb na mijn semi-artsstage ingezien dat kinderchirurgie op dit moment bovenaan staat. Word je dan geen kinderarts meer? Nee! en om eerlijk te zijn vind ik dat doodeng. Ik weet niet precies wat de toekomst voor mij in petto heeft maar ik weet zeker dat het goed komt als ik mijn hart volg en heel dicht bij mezelf blijf.