Hoe meneer Prins zijn gedachten kwijtraakte

Gerecenseerd door: Marie-José van Hoof

In ‘Hoe meneer Prins zijn gedachten kwijtraakte. Verhalen uit de spreekkamer van de neuropsycholoog’ beschrijven elf neuropsychologen díe ene patiënt die hen altijd is bijgebleven en aan het denken heeft gezet. Zij doen dit in de tegenwoordige tijd doorgaans alsof de lezer bij hen aan tafel zit en een kijkje in het gedachtenproces van de neuropsycholoog krijgt. Dit levert elf aangrijpende verhalen op van mensen die te maken kregen met een neurologische of mentale beperking, doorgaans door niet-aangeboren hersenletsel. De verhalen beschrijven een scala aan neuropsychologische symptomen, van een chronische ziekte als epilepsie met een drang naar zoetigheid na operatie, tot geheugenverlies, moeite met planning en organisatie, woordvindstoornissen, ongecoördineerde motoriek ten gevolge van niet-aangeboren hersenletsel of een hersentumor. Soms zijn deze gevolgen duidelijk zichtbaar voor anderen, soms ook worstelt iemand vooral onzichtbaar in zichzelf met het eigen (hersen)functioneren dat anders verloopt dan voorheen. Beiden kunnen gevoelens van eenzaamheid, boosheid oproepen, maar ook angsten, depressiviteit en post-traumatische stressstoornis kunnen een (verlaat) gevolg zijn van functieverlies of -beperking en een traumatische gebeurtenis.

Zowel voor professionals die te maken krijgen met mensen met niet-aangeboren hersenletsel, neurologische en psychiatrische ziektebeelden die gepaard gaan met neuropsychologische functiebeperkingen als voor hen die zelf of in hun omgeving ervaring hebben hiermee is het boek boeiend en goed leesbaar. De verhalen kweken begrip voor de kwetsbaarheid van mensen en de verschillende perspectieven van alle betrokkenen. Tegelijkertijd roepen de verhalen verwondering en bewondering op over de veerkracht van menigeen die met neuropsychologische functiebeperkingen te maken krijgt. Een boek dat het medeleven en respect voor ‘anders zijn’ vergroot.