Voorwoord Extra VNVA Nieuwsbrief april 2020

In deze periode waarin veel collega’s extra hard aan het werk zijn, wil ik jullie graag allemaal een hart onder de riem steken. Of het nu als SO in de verpleeghuizen is, als intensivist of microbioloog: het is allemaal hectisch en anders door corona. Het is fantastisch wat er allemaal aan werk verzet wordt!

Bij deze een impressie van wat er voor mij onder andere in relatie met de VNVA gebeurde in deze corona-tijd.

Als huisarts heb ik een rare periode achter de rug. Vanaf eind januari wás ik al in quarantaine in verband met een nieuwe knie, maar daar had ik me op voorbereid. Met activiteiten variërend van legpuzzels tot borduurwerkjes doen, naast de al lang klaarliggende stapel boeken lezen, zou ik mijn tijd wel doorkomen. Hoe anders heeft die tijd zich ingevuld!

De operatie was probleemloos verlopen, de volgende dag moest ik op mijn been staan en weer naar huis. Thuis kon ik het met hulp van mijn gezin goed redden. Ik moest natuurlijk bijkomen van de forse operatie en een drukke periode vóór die tijd, maar al snel dienden zich allerlei klussen aan.

Een interview met Medisch Contact was een leuk perspectief, maar ook het bezoek van minister Hugo de Jonge in het kader van ‘Zorg in de wijk’ kwam op mijn bordje omdat hij naar ons nieuwe gezondheidscentrum kwam. Daarnaast was ik in een groepje vrouwen gekomen vanuit de Nederlandse Vrouwen Raad, die ondersteuning biedt aan Angela Maas in de voorbereiding voor haar taak als Vrouwenvertegenwoordiger bij de Verenigde Naties. Ik had nu de luxe om mij overal goed op te kunnen voorbereiden. Daarnaast spelde ik de kranten en dat gaf veel voer om allerlei vrouwspecifieke zaken te overwegen.

En toen kwam het coronavirus, waardoor velen – net als ik, thuis kwamen te zitten. Mijn man moest thuiswerken, wat gezellig was; maar ook inschikken betekende. Ik ging nog meer studeren: werkelijk alles wat erover gepubliceerd werd in de kranten of in mijn vakbladen spitte ik uit en braaf volgde ik de Webinars die in korte tijd ontwikkeld werden. Eigenlijk vond ik het heerlijk om daar zo de tijd voor te hebben.

Ondertussen ben ik weer aan het re-integreren op de praktijk en daar is alles anders: veel stress bij de doktersassistentes die zich staande hebben weten te houden bij de vele ongeruste telefoontjes over corona, de spreekuren die beperkt zijn in fysieke contacten, maar des te meer gevuld met uitgebreide telefonische consulten. Daarnaast was er een speciaal ‘luchtwegspreekuur’ ingericht in de naburige praktijk voor de vier huisartspraktijken in Utrecht-Zuid. Zorgen zijn er over soms ernstig zieke patiënten, maar ook over collega’s die soms wel en soms niet besmet zijn met corona. Mijn waarneemster is goud waard door de capaciteit die we nu hebben.

En het is natuurlijk een tijd waarin we allemaal teleurstellingen hebben te verstouwen: wij hebben als VNVA het Els Borst Oeuvreprijs Symposium moeten uitstellen. Voor de prijswinnares Hanneke Takkenberg en haar sprekers is dat natuurlijk toch wel heel zuur, maar we gaan het inhalen.

Ik had het al over Angela Maas: in maart zou zij naar New York gaan in voorbereiding van haar speech voor de Verenigde Naties. Er waren bijeenkomsten gepland over CSW64 (Commission on the State of Women), met aandacht voor de rechten van vrouwen, 25 jaar na de Verklaring van Beijing. Ik hoop van harte dat de bijeenkomst voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties wel lukt, maar ik zie het somber in.

Ook andere internationale evenementen zijn afgeblazen, respectievelijk uitgesteld. Wij zijn als VNVA lid van de MWIA (Medical Women’s International Association) waar een regionale bijeenkomst gepland stond op de veerboot tussen Helsinki en Stockholm. We hadden ons aangemeld, maar helaas!

De hele wereld wordt op dit moment opgeschud en moet een flinke pas op de plaats maken. Voor ons als artsen is het een periode dat er gebikkeld wordt en mensen veel risico’s lopen. Het wordt nu nog duidelijker dat het allerbelangrijkste dat we kunnen doen, is aandacht geven aan onze medemens. En dat het niet fijn is om dat vanachter maskers te moeten doen. Maar je moet ze wél kunnen krijgen om goede zorg te kunnen bieden!

Aan alle kanten wordt er nu geroepen dat we onze samenleving anders zullen moeten organiseren. Die kans zullen we ook moeten aangrijpen. Wij proberen daar als vrouwelijke artsen ons steentje aan bij te dragen, daar waren we immers al druk mee bezig. Maar we zullen het meer moeten uitdragen en zichtbaar blijven maken hóe wij dat dan zouden willen. Een voorzetje heb ik gegeven in Medisch Contact, maar we hebben de gelegenheid gekregen om dat samen met de NVR ook in Opzij te schetsen. Ik hoop dat jullie deze artikelen willen lezen, maar vooral erop reageren zodat we samen richting kunnen geven aan deze nieuwe samenleving.

Ik wens jullie allemaal veel sterkte en blijf gezond!

Lydia Ketting-Stroet, voorzitter