Voorwoord VNVA Nieuwsbrief juli 2018

Opgaande lijn

Vaak heb ik patiënten die een terugval in hun herstel hadden, uitgelegd dat herstellen nooit volgens een rechte lijn omhoog gaat. Er zijn altijd in meer of mindere mate perioden van terugval. Ik realiseer me steeds meer dat dat ook voor, in mijn ogen, goede maatschappelijke ontwikkelingen geldt. Mijn studietijd was de tijd van Dolle Mina, vrouwencafé’s, abortuswetgeving. Homo’s en lesbiennes werden (officieel) niet meer als pervers of afwijkend beschouwd. De wereld zou nu echt beter worden, met gelijke rechten en zelfbeschikking voor minderheden en vrouwen. In mijn gedachten zou dat na het magische jaar 2000 wel zo’n beetje voltooid zijn.

Zelf heb ik me, behalve bij een afwijzing bij sollicitatie in een snijdend vak in 1980 of zo, nooit gediscrimineerd gevoeld als vrouwelijke arts. Een #metoo-ervaring kan ik me ook niet herinneren. Maar buiten mijn persoonlijke leven zie ik dat die betere wereld nog lang niet bereikt is en zelfs in gevaar is. Als er een burgemeester van Amsterdam benoemd wordt en een nieuwe bankdirecteur dan is het eerste wat in de krant staat dat het een vrouw is. Een kop ‘man benoemd als directeur’ heb ik nog nooit gezien. Met de mogelijke wijzigingen van de Supreme Court is het recht op abortus in de USA in de toekomst niet zeker. Hetzelfde met het ‘homohuwelijk’ in sommige landen. Genderspecifieke gezondheidszorg wordt echt nog niet door alle artsen serieus genomen.

Ik ben blij dat ik al die tijd lid gebleven ben van de VNVA. Ik heb wel eens overwogen om op te zeggen. Persoonlijk had ik immers geen last van discriminatie of zo. Maar als ik dan aan mijn (vrouwelijke) patiënten, minderheden, maatschappelijke ontwikkelingen dacht, zag ik het grotere belang weer. Het is goed als we met elkaar blijven werken aan die betere wereld en elkaar daarin steunen.

- door Annelie Bisschops